غم دانه دانه می افتد روی گونه هایم ، آری شور است طعم نبودنت !

نافم را که بریدند

نافم را که بریدند ، فاصله ها شد تقدیر من

آری از همان وقتها شروع شد بی تو بودنم . . .

اما مرا همین بس

اندیشه ات را با که میپرورانی ؟ 

خوش به حالش  

…
اما مرا همین بس  

که 

“دوستت دارم”

 

.........بخوان

آرام بخوان چون آهسته نوشتم ، 

 بی پروا بخوان چون از خود نوشتم

نزدیک کسی نخوان چون تنها نوشتم و 

 از دل بخوان چون با دل نوشتم  

دوستت دارم . .

آموخته ام........

آموخته ام هرگاه کسی یادم نکرد؛ 

 من یادش کنم
 

شاید او تنهاتر از من باشد . . .